Nie ulega wątpliwości, że William Branham był fałszywym nauczycielem (mówimy o podstawach wiary i jego przekonania są ogólnie znane - jeśli ktoś go mimo to broni, to ma wielki problem i żadne "fakty" go już raczej nie przekonają) i typowym fałszywym prorokiem zwodzącym ludzi "znakami i cudami". Dokładnie tak, jak to robią dziś "nowi apostołowie" z Ruchu Wiary i Reformacji Nowoaspotolskiej, którzy bardzo często powołują się właśnie na Williama Branhama i jego namaszczenie w ich życiu (np. zdyskredytowany Paul Cain czy Todd Bentley).
przykład fałszywego proroctwa:
Cytuj:
Pod koniec życia interpretował, że siódma wizja spełni się w roku 1977 i będzie to koniec świata[28]. Gdy data się nie spełniła Frank Ewald uznał, że Branham nigdy tej daty nie wyznaczył, a całą odpowiedzialność zrzucił na Lee Vayle'a, który w 1964 zredagował książkę „Siedem wieków Kościoła” w oparciu o kazania Branhama[29]. Jednak data 1977 pojawia się również w kazaniu Branhama z 1961 – „w 1977 r. upływa siedemdziesiąty jubileusz dokładnie 3430 lat licząc od pierwszego jubileuszu wymienionego w księdze Kapłańskiej 25,8” - (The Seventieth Week of Daniel, wygłoszone 6 sierpnia 1961 [ tape #61-0806] ).
przyklad jego falszywych nauk (udokumentowanych):
Cytuj:
William Branham odrzucił tradycyjną naukę chrześcijańskiej teologii dotyczącą trójcy na rzecz nauczania, które po analizie można zakwalifikować jako mające swoje podstawy w doktrynie modalizmu.
Wielu z was słuchających powie: 'Brat Branham jest jednościowcem'. Nie jestem. Myślę, że zarówno wy jednościowcy, jak i trynitarianie jesteście w błędzie. Nie mówię tego, by się odróżniać, ale jest to zawsze środek drogi. Nadeszła godzina, kiedy nie mogę już więcej milczeć odnośnie tych spraw – jest zbyt blisko Jego przyjścia. Trynitarianizm jest od diabła. Mówię to jako TAK MÓWI PAN. Spójrzcie, skąd to pochodzi. To rozpoczęło się na soborze nicejskim, gdzie kościół katolicki doszedł do władzy. Słowo trójca nie jest nawet użyte w Biblii, a jeśli mają to być trzej bogowie, to mówię wam, że ta idea pochodzi z piekła. Jest jeden Bóg. Taka jest dokładnie prawda.”
William Branham nauczał monoteizmu, jeśli chodzi o zrozumienie istoty Bóstwa, twierdząc, że nie ma osobowej różnicy pomiędzy Ojcem, Synem i Duchem Świętym, a te osoby Bóstwa są tym samym Bogiem w trzech różnych manifestacjach albo urzędach.
„Biblia naucza, że On zmienił swoją maskę, przemienił się, en morphe. Słowo en morphe pochodzi z języka greckiego i oznacza greckiego aktora, który odgrywa wiele ról, teraz odgrywa on jedną postać, a w następnej scenie jest kimś innym. W jednym akcie był On Bogiem Ojcem. W dalszym był On Bogiem Synem, a w obecnym jest On Bogiem Duchem Świętym. Rozumiecie? Tym On jest. Jego Słowo ma ciągle najwyższą władzę. Żyjemy w dniach ostatecznych.”
Poglądy na temat chrztu wodnego
Konsekwencją nauki Branhama o trójcy jest jego pogląd dotyczący chrztu. Uznawał on za nieważny chrzest dokonany w imieniu Ojca, Syna i Ducha Świętego jako trzech oddzielnych osób Bóstwa. Branham wykazywał, że według nauki Biblii imię „Pan Jezus Chrystus” jest tożsame z imieniem Ojca, Syna i Ducha Świętego, ważnym z biblijnego punktu widzenia jest więc według Branhama chrzest (osoby świadomej dokonywanego aktu, przez pełne zanurzenie w wodzie) dokonany w imieniu Pana Jezusa Chrystusa (Dzieje Apostolskie 2,38 i 19,5). Uważał, że ważnym jest tylko chrzest w „Imieniu Jezusa”. Każdy, kto został ochrzczony w imię Ojca, Syna i Ducha Świętego przyjął znamię Bestii. Naukę tę po raz pierwszy publicznie ogłosił w 1954 roku w kazaniu „Znamię Bestii”[31].
Nauka o nasieniu węża
Największe kontrowersje spośród nauk Branhama wzbudza nauka dotycząca nasienia węża. Według niego wydarzenie w raju dotyczące uległości Ewy w obliczu kuszenia przez węża miało kontekst seksualny, a „spożycie zakazanego owocu” było aktem, który doprowadził do poczęcia Kaina – kiedy potem Ewa skusiła Adama do „spożycia zakazanego owocu” skutkiem tego było poczęcie Abla, w konsekwencji od bliźniaczych braci Kaina i Abla (synów jednej matki, lecz różnych ojców) ród ludzki rozdzielił się na pokolenie Kaina (miłujące cielesność, postrzegające wiarę przez pryzmat formalnego rytualizmu religijnego, pomimo wiary skłonne jednak do zła) i pokolenie Abla, pochodzące od Adama jako bezpośredniego syna Bożego, posiadające znamiona głębokiej jedności duchowej z Bogiem. Branham zwracał uwagę, że odniesienia do tych dwóch linii ludzkości i do ojcostwa Kaina często są przytaczane w Nowym Testamencie (m.in. 1 List Jana 3,10-12)[32][33].
Inne
Branham głosił, że nie ma wiecznego piekła[21]. Jego zdaniem biblijne słowo „zawsze” nie oznaczało wieczności lecz pewien okres czasu, po którego upływie osoby umieszczone w piekle przestawały istnieć[32].
Uważał, że mężczyźnie wolno się rozwieść, pod warunkiem, że poślubi dziewicę. Kobietom po rozwodzie nie wolno wchodzić w ponowne związki[32].
https://pl.wikipedia.org/wiki/William_Marrion_Branham
Zaloguj
Zarejestruj
FAQ
Szukaj
