www.ulicaprosta.net

Można mieć różny stosunek do stadionowych ewangelizacji i ich skuteczności, można zastanawiać się czy taka forma jest odpowiednia dla naszego kraju i czy tej energii i środków nie można by wykorzystać lepiej. Ale, jak mówi polskie przysłowie „darowanemu koniowi nie zagląda się w zęby”, ktoś ma pomysł, daje pieniądze, poświęca czas - chwała mu za to. Jeśli ktoś ma lepszy pomysł, jak dotrzeć z ewangelią do ludzi, niech to robi. Nie ma znaczenia, ważne by wszelkimi sposobami ewangelia była głoszona. Ilu ludzi, tyle pomysłów, działajmy.

Co mnie szokuje? Że niektórzy ewangelicznie wierzący chrześcijanie, nie mogą znieść tego, że na stadionie pojawią się katolicy. Oczywiście, nie byłoby problemu, że to katolicy, pod warunkiem, że zostaną zaproszeni przez ewangelicznie wierzących znajomych i ich nawrócenie wiązałoby się z porzuceniem kościoła katolickiego i tłumnym dołączeniem do kościoła… Tylko jakiego? Bo przecież tutaj też mamy wątpliwości, który kościół posiada nieskażoną ludzkim błędem, jedynie prawdziwą ewangelię.

Co mnie szokuje? Że niektórzy ewangelicznie wierzący chrześcijanie, nie mogą znieść tego, że na stadionie pojawią się katolicy. Oczywiście, nie byłoby problemu, że to katolicy, pod warunkiem, że zostaną zaproszeni przez ewangelicznie wierzących znajomych i ich nawrócenie wiązałoby się z porzuceniem kościoła katolickiego i tłumnym dołączeniem do kościoła… Tylko jakiego? Bo przecież tutaj też mamy wątpliwości, który kościół posiada nieskażoną ludzkim błędem, jedynie prawdziwą ewangelię.

A tak już całkiem na marginesie i bardzo szczerze: bliżej mi do nawróconych katolików, nawet jeśli ich teologia odbiega od mojego wyznania wiary, niż do ewangelistów, którzy obiecują odrastanie włosów łysym, nagłą utratę wagi czy panowanie nad światem poprzez słowo wiary.

https://www.youtube.com/watch?v=B1Ovj_GzW9w

Jeżeli tak wygląda szkolenie seminarzystów Chat-u, to by sporo wyjaśniało odnośnie młodego pastora w moim zboże.

Niezależnie jednak od powyższych, teologicznych wątpliwości, zbieram się teraz całym sobą do napisania rzeczy dla mnie fundamentalnej: kłamcy, oszczercy i bluźniercy Bogu się nie podobają! Więcej. Są obrzydliwością w Jego oczach i On będzie ich karał! Bierzmy więc odpowiedzialność za słowa. Za nasze słowa! Ponieważ one mają swoje znaczenie, swój „ciężar gatunkowy” i bynajmniej nie uciekają bezkarnie w kosmos. Oskarżenie kogokolwiek o związki z mocami ciemności jest bodaj najcięższym oskarżeniem, jakie na gruncie chrześcijaństwa można wytoczyć. I w związku z tym na to trzeba mieć stuprocentowe dowody. Inaczej jest się oszczercą (może bluźniercą?!). Oszczercą i kłamcą jest się także w sytuacji powielania ohydnych anonimowych pseudoartykułów „udowadniających” patronat Matki Boskiej z Gwadelupy nad Festiwalem Nadziei. Przeraża mnie jak wielu przeciwnikom FN nie przeszkadzała anonimowość tej rewelacji. Zawsze wydawało mi się, że każdy przyzwoity człowiek brzydzi się anonimami, podobnie jak np. brzydzi się ujawnianiem czyjejś prywatnej korespondencji lub publicznym dyskredytowaniem kogoś za jego plecami. Przekonałem się jednak, że dla wielu nie jest to oczywiste…

Będąc chrześcijaninem, wierzę, że każdy z nas przed Najwyższym „zda kiedyś sprawę” z każdego wyartykułowanego słowa. Proponuję więc zacząć się konstruktywnie bać… W kontekście Festiwalu Nadziei, podłych i niegodnych słów padło zdecydowanie zbyt wiele. I bynajmniej nie chodzi mi o różnice poglądów, dotyczących np. kwestii „kto z kim powinien na festiwalu współpracować”, choć muszę przyznać, że i te wątpliwości nierzadko mnie zwyczajnie przerażają. Chodzi mi jednak przede wszystkim o słowa zawierające najcięższe oskarżenia, niepoparte niczym.

Wszystko to świadczy o tym, że dla Jana Pawła II Matka Boża z Gu­adalupe jest patronką nowej ewangelizacji nie tylko na ziemi meksykań­skiej i na kontynencie amerykańskim. Kaplica Matki Bożej z Guadalu­pe znajduje się w sercu Watykanu! Jan Paweł II wypowiada te słowa na Starym Kontynencie i czyni Maryję, która w XVI wieku ewangelizowała Indian, Patronką i wzorem ewangelizacji na całym świecie.

Maryjo z Guadalupe, módl się za nami.
Święta Maryjo, Matko Ameryki,
Święta Maryjo, Gwiazda Nowej Ewangelizacji,

Oszczercą i kłamcą jest się także w sytuacji powielania ohydnych anonimowych pseudoartykułów „udowadniających” patronat Matki Boskiej z Gwadelupy nad Festiwalem Nadziei. Przeraża mnie jak wielu przeciwnikom FN nie przeszkadzała anonimowość tej rewelacji. Zawsze wydawało mi się, że każdy przyzwoity człowiek brzydzi się anonimami, podobnie jak np. brzydzi się ujawnianiem czyjejś prywatnej korespondencji lub publicznym dyskredytowaniem kogoś za jego plecami. Przekonałem się jednak, że dla wielu nie jest to oczywiste…

Festiwal (straconych?) Nadziei

Jest środa, 25.06. 2014. Od Festiwalu Nadziei (14-15.06.2014) minął już ponad tydzień i w końcu zdecydowałem się na spisanie kilku swoich refleksji na jego temat.

Oczekiwania

Kiedy pojawiła się informacja o zorganizowaniu w Polsce Festiwalu Nadziei z udziałem Franklina Grahama, w umysłach wielu chrześcijan pojawiły się różne oczekiwania odnośnie tego wydarzenia, jak powinno ono przebiegać, kto powinien zostać zaproszony do współpracy a kto nie, kto powinien zaśpiewać, jaka powinna być treść przemówienia, jakie powinno być wezwanie, itp., itd.

Polaryzacja

W miarę jak organizatorzy ujawniali kolejne swoje zamierzenia, pojawiały się zastrzeżenia ze strony różnych kościołów i zaczęła się polaryzacja nastrojów wokół FN. Jedni zaczęli akumulować tylko pozytywy związane z Festiwalem, inni zaczęli gromadzić tylko zastrzeżenia, które dotyczyły osoby Franklina Grahama, oraz współpracy KRK. Byli tacy, którzy z góry wiedzieli, że FG będzie głosił fałszywą ewangelię. Jednak główny nurt polemiki pomiędzy organizatorami a osobami zgłaszającymi zastrzeżenia, dotyczył współpracy z KRK.

W końcu, jedni w każdym działaniu widzieli tylko plusy, inni tylko minusy. Pierwsi zachęcali do udziału w Festiwalu, drudzy, apelowali o jego bojkot. Była też trzecia grupa, która miała swoje zastrzeżenia, jednak nie były one dla nich powodem do bojkotu. Osobiście wpisuję się w tę grupę.

Moje główne zastrzeżenie dotyczyło współpracy z KRK, a w szczególności, zamiaru odsyłania osób, które wyjdą na wezwanie ewangelisty, do ich parafii macierzystych. Przyjmując taką linię działania organizatorzy ogłosili, że zgadzają się z doktryną katolicką i że parafie katolickie są miejscami, gdzie osoby szukające Boga znajdą właściwą opiekę duchową.

Rozczarowani katolicyzmem

W Polsce mamy wiele osób sfrustrowanych katolicyzmem, jego teologią czy praktyką życia duchownych. Ludzie ci na podstawie własnych obserwacji i trzeźwego myślenia są przeświadczeni, że Kościół powinien wyglądać inaczej. Wiedzą, że to, co widzą i słyszą, nie jest tym, co powinno być, jednak ze względu na brak znajomości Słowa Bożego, nie wiedzą jak powinien wyglądać Kościół. Zaczynają szukać prawdy w protestantyzmie, ale gdy widzą, jak kościoły protestanckie robią głębokie ukłony w stronę katolicyzmu i traktują doktrynę katolicką jako zgodną z Biblią, wtedy przeżywają frustrację i rozczarowanie. Po prostu nie mają gdzie pójść. Zostają z boku, czasem na zawsze.

Stracona szansa

Moim zdaniem chrześcijaństwo ewangeliczne w Polsce straciło kapitalną szansę aby ogłosić społeczeństwu, poprzez niezaproszenie KRK do współpracy w organizacji FN, że głoszona przez nie ewangelia nie jest tożsama z tym, co głosi KRK. Zdziwienie mediów byłoby duże i dałoby szansę na wyjaśnienie zasadniczych różnic pomiędzy katolicyzmem a chrześcijaństwem ewangelicznym.

Festiwal się zakończył. Ze względu na to, że tysiące ludzi odpowiedziało na wezwanie ewangelii, organizatorzy utwierdzają się w przekonaniu, że ich działania były błogosławione przez Boga.

Woda ze skały

Kiedy rzeka ludzi spływała na murawę stadionu, można było mieć odczucie, że wylały się wody Bożego błogosławieństwa. Organizatorzy mogli to odebrać jako potwierdzenie, że to co zrobili, było zgodne z Bożą wolą, bo w przeciwnym wypadku wody by się nie wylały. I tutaj przychodzi mi na myśl epizod z wędrówki Izraelitów przez pustynię, kiedy to Mojżesz i Aaron mieli wydobyć dla ludzi wodę poprzez przemówienie do skały. Jednak zamiast przemówić do skały, Mojżesz uderzył w nią laską dwukrotnie. Mimo że nie postąpił zgodnie z Bożą wolą i instrukcją, wody wypłynęły. Dlaczego? Bo ludzie potrzebowali wody, a Bóg, który jest łaskawy i miłosierny, zaopatrzył lud w to, co było potrzebne dla ich przetrwania na pustyni. Czy Mojżesz triumfował z tego powodu? Nie, wkrótce on i Aaron usłyszeli od Boga, że z powodu tego nieposłuszeństwa, „nie wprowadzicie tego zgromadzenia do ziemi, którą im daję.” (4 Mojż 20:12). Woda wylała się z skały, gdyż lud jej bardzo potrzebował, jednak Aaron i Mojżesz zostali pozbawieni władzy i autorytetu potrzebnego do wprowadzenia ludu do ziemi, którą Bóg chciał im dać.

Czy możemy odnieść naukę z tej historii do Festiwalu Nadziei? Obawiam się, że tak. Z jednej strony byłbym bardzo ostrożny z ogłaszaniem ekumenicznego triumfalizmu, że Bóg pobłogosławił, dlatego, że zaproszono KRK do współpracy. A może Bóg pobłogosławił, nie dlatego, że KRK został zaproszony do współpracy, ale dlatego, że była głoszona ewangelia, której ludzie bardzo potrzebują i że imię Jezusa było uwielbiane w pieśniach, modlitwach i przesłaniu ewangelizacyjnym? Z drugiej strony, byłbym też ostrożny z wnioskami, że Pan Bóg pozbawił organizatorów autorytetu do dalszej pracy ewangelizacyjnej. Moim zdaniem stracili szansę na ogłoszenie Polakom, że ewangelia o bezgrzesznym Jezusie Chrystusie, o jego doskonałej, raz na zawsze złożonej ofierze za grzech człowieka, jest diametralnie różna od tego, czego uczy KRK, oferujący ludziom swoją łaskę przez sakramenty udzielane przez duchownych, których morale nie ma znaczenia. (Artykuł 1128 Katechizmu Katolickiego).

Deportacja do katolicyzmu

Można sobie postawić pytanie, o ileż większa była by ta rzeka, gdyby nie współpraca z KRK, która zniechęciła do przyjścia na FN tych, którzy z jednej strony szukają Boga, a z drugiej, są głęboko sfrustrowani nauką i praktyką KRK. FN nie był wyciągnięciem ręki do nich, gdyż sedno postawy organizatorów FN sprowadziło się do głębokiego ukłonu wobec hierarchii i systemu sakramentalnego KRK, z czym trudno się utożsamić. Właśnie ta postawa spolaryzowała środowisko ewangeliczne oraz zniechęciła do udziału w FN tych, których katolicyzm głęboko zranił i rozczarował. Zamiar deportowania z powrotem do katolicyzmu tych, którzy szukali Boga na protestanckiej ewangelizacji, był destrukcyjny dla samego FN. Wielu z tych, którzy wyszli do przodu nie chciało takiej deportacji i odmówiło wypełnienia kart informacyjnych.

Rozbity statek

Na koniec jeszcze jeden obraz z Biblii. Kiedy apostoł Paweł był eskortowany do Rzymu, podróżował statkiem, którego kapitan, idąc za głosem większości, zignorował jego ostrzeżenie o grożacym niebezpieczeństwie. Paweł nie mógł powiedzieć – „skoro mnie nie słuchacie, to ja wysiadam”, co obecnie robi wielu w chwili, gdy ich opinia nie jest brana pod uwagę. Wysiadają i zakładają ‘nowe zbory.’ Paweł nie mógł wysiąść. Musiał pozostać na statku, który w końcu się rozbił i nie dopłynął do celu.

Zachęcam kapitanów ekumenicznych statków do zastanowienia się nad w/w epizodami ze służby Mojżesza i podróży Pawła.

Jurek Marcol

są to ludzie świadomi tego, że oszukują trzodę i prowadzą ją na zatracenie (a są i tacy) czyli wilki w owczych skórach