www.ulicaprosta.net

Zatytułowałam ten wątek tak samo, jak rozdział, ponieważ zastanawiałam się, jak można go nazwać, gdyż nie chodzi mi o jakieś konkretne pojedyncze świadectwo, ale o... cały nurt jakby, albo przyjęty przez chrześcijan, styl składania świadectw, jakie, nie wiem dlaczego, mają być za wszelaką cenę pełne optymizmu, szczęścia, zwycięstwa i zawsze muszą się kończyć tak, aby miało pozytywny wydźwięk nie tylko w oczach wierzących, lecz również i w oczach świata... Jak to inni mają "widzieć jakie to życie z Panem jest szczęśliwe"...
Całkiem niedawno, przed awarią serwisu, toczyła się tu dyskusja między dwoma stronami, jedna z których próbowała uświadomić, na podstawie pewnego (pełnego, ale nie wiadomo na czym opartego, optymizmu) świadectwa, gdy stwierdzono było, iż "Jezus nie dopuści" ... nie ważne w tej chwili czego "nie dopuści"..., a druga strona nalegała, iż ze świadectwami się nie dyskutuje...
Dlatego pomyślałam, że może porozmawiać na ten temat - o świadectwach.
Ja się zgodzę, że świadectwa mają służyć głównie ku zbudowaniu i zachęcie, ale jednak jestem pewna, że takie faszerowanie optymizmem zniekształca prawdę o Bogu i o chrześcijaństwie, co nie służy ku dobremu.
Wszędzie, gdzie nie zajrzysz, widać tylko achi, ochi i zachwyty... jak to "Pan chcę, abyśmy byli szczęśliwi", a owe światło, jakie mają widzieć ludzie, to właśnie to "szczęście życia z Bogiem"...
Moim zdaniem nie tędy droga... i nieprawda to, że wszyscy dookoła mają widzieć jaka jestem szczęśliwa i "zawsze radosna"... Nie na tym polega owe światło.

Otrzymałam niedawno od pewnej siostry taką książkę, napisaną przez pewnego pracownika Radzieckich służb KGB o walce z chrześcijanami w latach ok.70-ch. Człowiek ten uciekł był za granice i napisał tam tą książkę, a po krótkim czasie został zamordowany, jak przypuszczano, przez służby Radzieckie, w wieku 22 lat.
Działo się to wszystko w Petropawłowskie Kamczackim, gdzie spędziłam dzieciństwo aż do trzeciej (albo czwartej, nie pamiętam) klasy szkoły podstawowej, a mój ojciec był właśnie wysoko postawionym pracownikiem KGB, tyle że pracował na statkach morskich, a nie na lądzie.
Tak czy siak, w tym czasie byłam dzieckiem, dlatego się zdziwiłam, gdy na pytanie, skierowane do siostry, która dała mi tą książkę - "czy ciekawa", odpowiedziała: "Dla mnie jest ciekawa, ale czy dla ciebie będzie ciekawa to nie wiem, ponieważ Ty przecież wiesz o tym, co tam się działo"... - tak że miałam wrażenie, że za chwile zostanę oskarżona o współudział za to, "co tam się działo"... hmmm, może jestem przewrażliwiona... chyba tak. W moim własnym bowiem świadectwie opowiadałam o tym, że do 35 (mniej-więcej) roku życia, w ogóle nie miałam pojęcia o istnieniu jakichkolwiek chrześcijan, zaliczając ich do przeżytków z zamierzchłych czasów.
Czytam teraz ową książkę, i jestem pod wrażeniem.... pod wrażeniem tego "szczęścia", jakie przyszło zakosztować chrześcijanom za swoją wiarę...

Opisane są tam takie rzeczy, że skóra cierpnie. O zorganizowanej grupie specjalnej kilkunastu wytrenowanych w boksie, judo i innych dyscyplinach walki, byków, kierowanej bezpośrednio dyrektywami z Moskwy i przeznaczonej do walki właśnie z wierzącymi i opisuje, jak napadali na tajne zgromadzenia chrześcijan, zaopatrzeni w metalowe i oblane kauczukiem pałki, bijąc bez opamiętania mężczyzn, kobiet, dziewcząt - kto popadnie... Pastorów i starszych zabierali na posterunek, skąd byli odprawiani do obozów pracy, a innych tak bili, "żeby na długo zapamiętali".

Oto jedno z wydarzeń (w przybliżeniu):

Zostali poinformowani o tym, że gdzieś tam nad rzeką ma się odbyć chrzest ze wskazaniem miejsca i czasu nawet. Miało to być po południu, lecz oni przyjechali z rana, aby urządzić sobie piknik, ponieważ dostali od przewodniczącego dwie skrzynki wódki, kawior i inne zakąski.
Wspomnę przy okazji, iż zawsze przed takimi wypadami pojono ich wódką, a opłatę mieli za każdy wypad w rozmiarze miesięcznego wynagrodzenia oficera wojskowego - taka ciekawostka.
Więc przyjechali i mocno się tam uchlali, a gdy starszy się obudził (starszym był autor tej książki), to zobaczył iż wszyscy oni są kompletnie piani, lecz trzymali się na nogach, a godzina podchodziła do przyjścia chrześcijan, więc wzięli pałki i pochowali się po krzakach, urządzając zasadzkę.
Długo nie czekali, gdy pojawiła się grupa około 20 człowiek, kilka z nich niosło białe szaty, przebrali się i kilku weszło do wody. Wśród chrzczących się byli młode dziewczęta i chłopaki, którym towarzyszyli starsi mężczyźni i kobiety.
Ruszyli do akcji otaczając grupę ze wszystkich stron i piękna ceremonia zamieniła się w masakrę, krzyki, dźwięk łamanych kości, płacz... Pastor, który był w wodzie, aby chrzcić, został uderzony metalową pałką kilka razy w głowę, aż zmarł.
Gdy już się wypuścili nadmiar pary, nieprzytomnych powyciągali z wody, a innych, zalanych krwią, ustawili na brzegu, wtedy pozrywali ubrania z dziewcząt i zaczęli się nad nimi pastwić.... po czym załadowali wszystkich do ciężarówki i przywieźli na posterunek, skąd mężczyźni zostali zaprowadzeni do celi, a kobiety do izby wytrzeźwień, nagie, gdzie zostali zdani na całą noc na pastwę zatrzymanych tam pianych mężczyzn.
Po tych wydarzeniach, jedną z dziewcząt, która miała 16 lat i miała taki "chrzest", wykluczona została ze szkoły, gdyż dostawała histerii w pośrodku zajęć, zaczynała głośno i niezrozumiale mówić, wybiegała z klasy itp. Jej matka też skarżyła, że krzyczy często po nocach i dostaje ataków histerii, więc została uznana za nieprzydatną do dalszego studiowania.
Żona natomiast zabitego pastora została sparaliżowana, pozostawiwszy bez opieki dwóch małych dzieci....

A życie z Panem jest szczęśliwe, tyle że nie zawsze jest to takie oczywiste w oczach świata... Dzisiaj pewnie też są chrześcijanie, którym przychodzi doznawać nieco inne rzeczy, odmienne od "euforii szczęścia" i tak się zastanawiam, co by czuli, czytając takie "Jezus nie dopuści".

czytałem tą książkę. mocna z tym, ze takich meczenników jest wielu. A kościół w Polsce? Przecież też był przesladowany. Ja bym nawet odwrócił temat Świadectwa przede wszystkim są naznaczone cierpieniem i "krzyżem" ... Achy i Ochy to u Benny Hinna

_________________
Bóg stworzył ludzi, Samuel Colt uczynił ich równymi.

A wiecie co? Ja to się nawet z Wami zgodzę! A wiecie czemu? Ano bo się napłakałem w życiu, w tym szczęśliwym życiu z Panem. A i wątpiłem a i przegrywałem a i czułem się osamotniony, zostawiony przez wszystkich, przez braci, przez Boga. I wiecie co? To wcale nie znaczy że ktoś, kto się czymś ucieszył, czymś zbudował nie miał do tego prawa. To też jest dobre, ale nie jedyne i każdy kto kocha tylko te świadectwa zwycięstwa i tryumfu a nie Pana, ten wcześniej czy później odpadnie od prawdziwej wiary niestety. Ma Axanna rację, że niestety wielu wierzących, gdy nagle przestaje odnosić zwycięstwa, zaczyna wątpić. I tu się z Axanną zgodzę w pełni, że chrześcijańsytwo, to nie tylko odnoszenie sukcesów. Powiem nawet, że chrześcijaństwo to raczej na tym świecie jest porażką bardzo często. Niemniej nadal pozostanę przy tym, że Roman miał prawo odczuć ulgę i się uspokić, bo o to tutaj Też Axannie chodzi. Nie chcę do tamtego wracać, ani nie chcę się upierać, że zapewne miałem rację i nikt mi nic nie ma prawa powiedzieć. Ja tak myślę, a czy miałem rację, czy nie, to się Roman dowie. Nie warto o tamto się już spierać chyba.

Jest do kupienia:
PRZEBACZ MI NATASZO

Jest ... nie wiem, jakiego słowa użyć - świetna, polecam.

Przeczytałam...
Autor został zastrzelony... Cały przekaz tak drastycznie różni się od dzisiejszych, pełnych optymizmu, świadectw, że po prostu rzuca się to w oczy....
Autor miał wybór - mógł pozostać pracownikiem służb KGB, co wróżyło wielką karierę, dostatek i łatwe życie, ale wybrał wiarę... i zginął w wieku 22 lat.
Chrześcijanie, z którymi tak zaciekle walczyły sowieckie władze, też albo ginęli za wiarę, albo doznawali trwałego kalectwa, albo byli wysyłani do obozów pracy na 20 lat więzienia....
A dziś przeważnie gadamy o tym, jak nas Bóg kocha i jak chcę nam błogosławić, oczywiście, pod słowem "błogosławieństwo" mamy na myśli spełnienie naszych rozmaitych pragnień i zachcianek... Taaa... (że tak mówię, nie oznacza wcale, że ja sama nie mam tych zachcianek... stwierdzam tylko fakt po prostu).
Dziwi mnie pewna sprawa...
Autor opisuje rozwój chrześcijaństwa w latach 70ch wręcz w narastającym tempie, mimo prześladowań i zwalczania, ciągły wzrost jak w liczebności, tak i w aktywności... I tak się zastanawiam co się stało potem i gdzie ono zniknęło w latach 80ch, na przykład, i w 90ch.... Dziwne... Jak tak się rozwijało, to przecież powinno było być widoczne w późniejszych latach, tym bardziej, że aż takie prześladowania, jakie są opisane w tej książce, chyba nie trwali aż do lat 90ch... chociaż niczego już nie jestem pewna. Jakim cudem mogłam dożyć do 35 roku życia i nie mieć najmniejszego pojęcia o istnieniu jakichś chrześcijan w ogóle...
Gdy przyjechałam pierwszy raz do Polski i zobaczyłam tłum wyjściowo ubranych ludzi, wychodzących z budynku kościelnego, to mi opadła szczęka aż na ziemie... myślałam co to takiego, czy oni nie mają nic lepszego do roboty, nienormalni czy jak... Bo w moim przekonaniu cały świat miał być z samych ateistów... no może poza kilkoma zacofanymi i ociemniałymi babciami, którym na starości się poprzestawiało... heh, dziwne to jest wszystko....

Jakże często dziś niestety Chrystus i Jego nauka ma być dla nas dywanikime gładkim, po którym bezpiecznie stąpamy w tym świecie. Nie my Jemu, ale On nam ma służyć.. Kiedy były prześladowania zbory Boże pełne były miłości, pokoju i mocy Bożej. Kiedy nie ma prześladowań, wielu woła"o jakie to Boże błogoslawieństwo' a duchowość umiera w tym błogosławieństwie. Zacytuje Axanne," heh, dziwne to jest wszystko"

Tak to już jest, że diabeł jest bogiem skrajności. Albo cię przekonuje, że życie z Panem to ciągłe euforyczne stany, albo że to ustawiczne smutne umartwianie. A prawda jaka jest, to wiadomo z naszego życia.

_________________
None but Jesus...

Z naszego życia? - to prawda, ale przeżywamy to życie w naszych ciałach, w członkach których mamy zakon grzechu i pożądliwości - nie jest tak?
A życie swoje to my widzimy, lecz życie innych widzimy o tyle o ile jest ono przedstawiane na językach (przeważnie), bo jakie naprawdę jest moje życie, wiem tylko ja i Bóg.
Oto dopiero wczoraj słyszałam świadectwo, jak to pewien brat wyjechał za granicę i się okazało, że zamieszkał u pewnego pastora, który akurat się modlił o jakiegoś brata, który by pomógł mu wyremontować mieszkanie... Końcówka świadectwa była: "patrzcie jak to Bóg dba..."
Uprzedzając szkwał protestów "a skąd wiesz, że to nie Bóg", od razu powiem, że rzeczywiście nie wiem... i myślę, że ten kto składał świadectwo, też tego nie wie tak naprawdę - mam na myśli tę westchnięcia "jak to Bóg dba" akurat o remont mieszkania... Że o nas dba to w to nie wątpię, ale czy o nasze mieszkania... żeby były takie wyremontowane, to czy ja wiem... czyż nie ten sam Bóg stwierdził, że życie "jest czymś więcej niż pokarm, a ciało niż odzienie?" Gdy Eliasza na miejscu pustynnym żywili kruki, to nie ma jakoś wątpliwości, że to Bóg dba... ale chciwość w naszych członkach przemawia przez nas czasem, przepisując Bogu rzeczy, jakich pożądamy... Siedzimy wypasione... marzymy, przewracając oczami... "remontuje teraz mieszkanie... jak to Bóg dba...."

Miałem na myśli to, że nasze życie to nie tylko same smutki oraz nie tylko same radości. Bywa i tak i tak. I bardzo dobrze bo czasami potrzebne jest właśnie i to, i tamto. Co do reszty, pełna zgoda.

_________________
None but Jesus...

No to zgoda
... chociaż z tymi smutkami, które są potrzebne... może i prawda, ale tak się nie chcę...

Ano się nie chce, bo boli. Ale jak to napisał Paweł, jest rodzaj smutku, który może nam pomóc (2Kor 7:10) . Wtedy lepiej, żeby trochę pobolało.

_________________
None but Jesus...

zapytam przewrotnie...


w jaki sposób o nas dba ?

_________________
... wiara, która jest czynna ... Gal. 5:6

"Nie dajcie złapać się w dogmat, którym jest życie koncepcjami myślenia innych ludzi"

Sposób na każdego musi być inny, ponieważ jesteśmy inni. Dlatego ja na to pytanie odpowiedzieć nie potrafię - nie jestem Bogiem.
Ale jeżeli za tym "przewrotnym pytaniem" kryje się sugestia, iż owa dbałość Boga o nas polega na pobłażaniu naszym zachciankom i obdarowywaniu przeróżnymi "fajnymi rzeczami" - to śmiem temu zaprzeczać. Przekonana bowiem jestem, że z pewnością Bogu przede wszystkim chodzi o nasze życie w wieczności i do niego nas prowadzi, mówiąc do nas w Biblii "że czas jest krótki... i kto używa tego świata winien jest żyć tak, jakby nie używał, bo przemija kształt tego świata"...

no raczej tej odpowiedzi sie spodziewałem


nie o to mi chodziło, ale gdzie jest tak granica ?
Bo skoro twierdzisz że każdy jest inny, to czy nie moze być tak że to co uważam za dar od Boga ty możesz uważać za zwykłą rzecz ? Nie żebym sie upierał, ale tak może być z tym remontem


Jak to słyszę to zadaje sobie pytanie po co żyć ? i odpowiadam słowami Pawła, obym jak najszybciej był u Pana... czyż nie ?

_________________
... wiara, która jest czynna ... Gal. 5:6

"Nie dajcie złapać się w dogmat, którym jest życie koncepcjami myślenia innych ludzi"

Nie zaprzeczam, że może być "tak z tym remontem", chociaż mam powody myśleć że akurat tak nie było. Gdzie jest granica? A tu:

1Tm 6:6-10 Bw „I rzeczywiście, pobożność jest wielkim zyskiem, jeżeli jest połączona z poprzestawaniem na małym.(7) Albowiem niczego na świat nie przynieśliśmy, dlatego też niczego wynieść nie możemy.(8 ) Jeżeli zatem mamy wyżywienie i odzież, poprzestawajmy na tym.(9) A ci, którzy chcą być bogaci, wpadają w pokuszenie i w sidła, i w liczne bezsensowne i szkodliwe pożądliwości, które pogrążają ludzi w zgubę i zatracenie.(10) Albowiem korzeniem wszelkiego zła jest miłość pieniędzy; niektórzy, ulegając jej, zboczyli z drogi wiary i uwikłali się sami w przeróżne cierpienia.”

Wszak to Słowo Boga. Dlatego nie sądzę, żeby pastor w Anglii potrzebował aż Bożej pomocy w remontowaniu mieszkania - że aż "patrzcie jak Bóg dba". Gdyby to było prawda, to w takim razie wychodzi na to, że jest wielu wierzących o których Bóg nie dba w ogóle...

Może po to, żeby wyprać szaty w krwi baranka, a kto święty, żeby nadal się uświęcał ...