www.ulicaprosta.net

Oczywiste, że muszą wydawać owoce, lecz możemy łatwo się pomylić. Po czym poznać ludzi w zborach, tych prawdziwie wierzących? By móc odróżnić ich od faryzeuszy, wilków? Macie jakieś własne doświadczenia?

Jak nie daj Boże wydarzy się nieszczęście i ludzie uciekają od Ciebie albo stosują spychologię zrzucania odpowiedzialności, przestrzegania przykazań Pańskich na innych wierzących a nawet na ''świat'' to te osoby na pewno nie są ''prawdziwie wierzące'' Patrz historia ''Miłosiernego Samarytanina'' Stare polskie przysłowie też mówi:''prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie'' Jak chcesz Pomisiu mieć dobry szablon świętości, zachęcam do przeczytania książki Davida Servanta: ''Ewangelia czy wielkie zwiedzenie, że bez świętości życia na ziemi będziesz mógł się znaleźć w Niebie''. Jak będziesz chciał PDFa napisz na priv.

_________________
"Bez prorockich objawień naród dziczeje....''Księga Przysłów 29:18a

Pomi10, spróbuj trochę poszukać na forum. Jest już masa informacji, sporo się powtarza. Najlepiej się szuka (przynajmniej mi) wpisując w google "site:ulicaprosta.net/forum słowo/słowa którego szukasz", np. "site:ulicaprosta.net/forum po czym poznać wierzącego". Trafisz wtedy na wyniki:

viewtopic.php?f=3&t=65
viewtopic.php?f=1&t=1948

lub "site:ulicaprosta.net/forum owoc":

viewtopic.php?f=2&t=1114
viewtopic.php?f=2&t=694&start=75

Polecam 1 List Jana. Tam też jest masa wskazówek ogólnie o poznaniu (w wielu aspektach) Myślę też, że w takim czasie jak teraz rozpoznanie prawdziwie wierzących będzie coraz łatwiejsze, ale to już tylko moja opinia.

Chciałem napisać, że ostatnio obserwuję zajadły atak tzw. chrześcijan na partię rządzącą i na prezydenta. Pan Jezus nigdy nie występował przeciwko Rzymowi. Prawdziwy wierzący może działać pod każdymi rządami. Zamknięty do więzienia może nawet i tam narobić Belzebubowi kłopotu. Pierwszy List Piotra 2:13-17: Bądźcie poddani wszelkiemu ludzkiemu porządkowi ze względu na Pana, czy to królowi jako najwyższemu władcy, Czy to namiestnikom, jako przezeń wysyłanym dla karania złoczyńców, a udzielania pochwały tym, którzy dobrze czynią. Albowiem taka jest wola Boża, abyście dobrze czyniąc, zamykali usta niewiedzy ludzi głupich, Jako wolni, a niejako ci, którzy wolności używają za osłonę zła, lecz jako słudzy Boga. Wszystkich szanujcie, braci miłujcie, Boga się bójcie, króla czcijcie."

_________________
"Bez prorockich objawień naród dziczeje....''Księga Przysłów 29:18a

A zaobserwowaliście jakieś różnice pomiędzy wiarą kobiety i mężczyzny? Mężczyźni o wiele poważniej podchodzą do tego wiary czy może jest 50 na 50 pomiędzy płciami? Chodzi mi też o objawy takiej wiary w zborze. Kobiety nie są bardziej nastawione na rodzinę i dzieci? A co z Bogiem? I mężczyźni nie są nastawieni na pracę, zainteresowania a co z Bogiem? Czy może to świadczyć o nieodrodzeniu?

Są rzeczy wspólne wszystkim dzieciom Bożym. Wszak "[...] wszyscy jesteście synami Bożymi przez wiarę w Jezusa Chrystusa. Bo wszyscy, którzy zostaliście w Chrystusie ochrzczeni, przyoblekliście się w Chrystusa. Nie masz Żyda ani Greka, nie masz niewolnika ani wolnego, nie masz mężczyzny ani kobiety; albowiem wy wszyscy jedno jesteście w Jezusie Chrystusie." (Gal. 3:26-28)

Oczywiście pewne różnice fizyczne pozostają. Kobieta jest fizycznie inaczej ukształtowana, niż mężczyzna. Jest jeszcze więcej różnic zależnych od płci, jak emocjonalność i inne sfery. Jednak co do zbawienia (a właśnie o tym mówi powyżej zacytowany fragment Pisma), pragnień dotyczących chodzenia za Bogiem, pragnienia posłuszeństwa Słowu Bożemu itd. różnicy nie ma: każde dziecko Boże musi mieć pewność zbawienia, wydawać owoc Ducha Świętego, owoce upamiętania itd. (patrz wątki podane powyżej przez Adama). Jeśli tego wszystkiego nie ma, a jedynie takie objawy jak "służba w kościele" (np. muzyczna) i deklaracje słowne, za którymi nie stoi odpowiednie temu zachowanie (a wręcz odwrotne), sytuacja jest dość jasna: najwyraźniej nie mamy do czynienia z dzieckiem Bożym. Nie ma powodu, żeby tylko dlatego z góry zakładać, że ktoś jest dzieckiem Bożym, bo mówi, że nim jest, skoro zachowanie tej osoby definitywnie temu zaprzecza.

Powiem więcej. Nawet sam fakt, że ktoś został ochrzczony, jest członkiem zboru albo należy do rodziny chrześcijańskiej od kilku pokoleń, nie decyduje, czy ktoś jest dzieckiem Bożym czy nie. Poznaje się po owocach. Nie po legitymacji, świadectwie chrztu, ludzkim pokrewieństwie czy znajomościach.

"Naszym listem wy jesteście, napisanym w naszych sercach, znanym i czytanym przez wszystkich ludzi. Gdyż wiadomo, że jesteście listem Chrystusowym sporządzonym przez nasze posługiwanie, napisanym nie atramentem, lecz Duchem Boga żywego, nie na tablicach kamiennych, lecz na żywych tablicach serc." [II Kor. 3:2-3]

Kto mówi: Znam go, a przykazań jego nie zachowuje, kłamcą jest i prawdy w nim nie ma. Lecz kto zachowuje Słowo jego, w tym prawdziwie dopełniła się miłość Boża. Po tym poznajemy, że w nim jesteśmy. Kto mówi, że w nim mieszka, powinien sam tak postępować, jak On postępował. (…) Kto mówi, że jest w światłości, a brata swojego nienawidzi, w ciemności jest nadal. Kto miłuje brata swego, w światłości mieszka i nie ma w nim zgorszenia. ( 1J:2)

Prawdziwie wierzących poznaje się po owocach, jak to zaakcentowali przedmówcy. O prawdziwości wiary zaświadcza m.in. nasz stosunek do bliźnich. Jak możesz miłować Boga skoro nienawidzisz drugiego człowieka albo pomyślność innych jest ci obojętna?

Pozwolę sobie po czasie na moje trzy grosze.
Nie będę tu wstawiał pojedynczych wersetów nie dlatego, że te szczególne mają coś potwierdzić, ale dlatego, że cały kontekst, czyli otoczka podanych przez iinych tutaj, jest godne studium i pochylenia się.
Człowiek, jest osobowością złożoną. Paweł traktuje o tym w liście do Rzymian.
Mamy swego rodzaju dwoistą naturę. Stara i nowa.
Każdy co czyta Biblię już jakiś czas sam znajdzie wersety. Stara szata nowa łata, młode wino stary bukłak...
Do tego dochodzi 1 Jana. Do tego dochodzi Koryntian.
Paweł napominał Koryntian, ale nie poddawał w wątpliwość ich narodzenia.
Jak żyję, i jak znam siebie, to wiele razy patrzac na moje życie i gzrechy trudno by poznać w pewnych momentach, że jestem wierzącym odrodzonym.
Skracając, mamy dwoistą naturę. W Galacjan bodajże, Umusł skierowany na ciało to śmierć, umysł ducha to zoe, życie wieczne. Nasza nadzieja, wiara, powinny być skierowane ku górze, ku Bogu, a nie ku temu co ziemskie. W to wlicza się nasze ja, nasze chęci, nasza dusza po krótce. O takim zapieraniu się siebie mówi Jezus. Jeśli wg ciała żyjemy, umrzemy. Jeśli wg ducha, żyć będziemy.
Poza tym, należy zadać sobie pytanie, czy nasza to rzecz, osądzać czyjeś doświadczenie odrodzenia?
Słowo ziarno padło na cztery podłoża. Ba, nawet na kilku wzrosło!
To co się dzieje z naszym życiem, jakie decyzje podejmujemy o podążaniu za Panem, to jedno, a rzeczywiste odrodzenie to drugie.
Czyny, akty, słowa, łatwo ocenić.

Nalży więc odzielić kwestie wierzenia i ufania, od odrodzenia.
Znam wielu wierzących co odpadli od wiary Panu, choć są odrodzeni.
Diabeł robi co może by zwieść i wybranych. Więc segregacja i ocena nie wiem czemu by miała służyć.
Jak są ludzie co mienią się wierzacymi i czytaja biblie, to powinno to być widoczne w życiu, czynach i słowach.
Wtedy naprawdę nietrudno to rozpoznać.