www.ulicaprosta.net

Pewnie, zanim to nastapi, przyjdzie inny uzurpator i tez zrobi porzadek, i wielu mu uwierzy, a zanim to nastapi ( ), chyba wkrotce, ujrzymy podobne sceny w europejskich stolicach.
W kazdym razie, bez brzydkich czolgow sie nie obejdzie.

http://www.vinnica.pl/witamy.html

znalezione w necie

_________________
Mat 6;33

Rozumiem twoja zone:).
Podczas studiów na ASP tak strasznie byłam przejęta "robieniem sztuki", ze kiedys zawołałam, "Gdyby sztuka była osobą, niewątpliwie uklęknełabym przed nią!!". To niesłychanie niebezpieczny rewir...Moze przesłonic wszystkie wartosci i stac sie bogiem.


Zył kiedys pewien malarz, nazywał sie Adam Chmielowski. Postac znana dzis raczej jako brat Albert.
Kiedys czytałam jakis pamietnik o nim. Była tam opisana historia, gdy w schronisku dla ubogich zabrakło opału, poniewaz działo sie to zimą, mróz odczuwali wszyscy dotkliwie. Wówczas Adam ruszył do jakiegos schowka i wyciągnąwszy z niego stertę papierów rzucił ją do ognia. To były jego szkice.....

Nie udało mi się wydzielić części tego postu a chciałam się odnieść do :"idź pracować do sklepu".Myślę, że i tu może być problem.W sklepie sprzedaje się np.alkohol,papierosy itp. No i jak ma się chrześcijański sprzedawca zachować?Nie sprzedać wódki pijakowi,który ostatni grosz wyda, a dzieci nie mają co jeść?
Nie tylko artystyczne zawody są "niebezpieczne", ale inne też.Weźmy nauczyciela historii, który "musi"okłamywać młodzież - miało to miejsce w całkiem nieodległej przeszłości.
W końcu dojdziemy do konkluzji, że najlepiej nic nie robić, bo wszystko może prowadzić do grzechu.....

Oj, przeczytałam tę swoją wypowiedź i...ile się zmieniło w moim myśleniu! Nie ma we mnie już żadnej potrzeby eksponowania "siebie". Bóg mi to zabrał, sama nie wiem, jak i kiedy. Dylemat "artystyczne" przestały jakoś zaprzątać moją głowę...
I trzeba postępować zgodnie ze swoim sumieniem gdziekolwiek się jest. Czyli- nauczyciel historii- skoro jest przekonany, że prawda inna niż w podręczniku- powinien jej nauczać bez względu na koszty. Jeśli nie chcemy- dla spokoju sumienia- sprzedawać alkoholu czy papierosów, to nie róbmy tego. Można pracować w odzieżowym albo w piekarni Zawód "artysta" nie jest dla chrześcijanina dobry, niesie zbyt wiele pokus. Żeby zarabiać, musi się podobać publiczności. A publiczności- współczesnym ludziom- podobają się takie rzeczy, że...lepiej tego nie robić.
Jeśli cokolwiek prowadzi nas do grzechu, uciekajmy od tego.Mamy się przecież wystrzegać nawet pozorów zła...

Takie tam...ploteczki...Taka z niej chrześcijanka, jak ze mnie baletnica...

Myślę, że Bóg obdarował niektórych ludzi zdolnościami artystycznymi po to, aby po prostu ich używali. Jestem stanowczo przeciwny poglądom, jakoby muzyk -chrześcijanin miał grać wyłącznie chrześcijańską muzykę (nie daj Boże spod znaku CCM - brrr ), aktor grać wyłącznie w "Bramach Nieba i Płomieniach Piekła" (jeszcze większe BRRRR ), a malarz malować wyłącznie ściany w kościele (bo przecież obrazów czcić nie wolno, więc pewnie malować tez nie).
Wydaje się, że sformułowanie "sztuka na chwałę Pana" może być różnie rozumiane. Jeśli uprawianie sztuki jest pracą - zawodem dla niektórych, to chwałę Panu przynosić będzie nie tylko śpiewanie piosenek pod tytułem "Chwalę ciebie Panie", ale po prostu praca uczciwa i rzetelna, jak pisze to Paweł w liscie do Kolosan 3:23-24:

Kol 3:23-24
23. Cokolwiek czynicie, z serca wykonujcie jak dla Pana, a nie dla ludzi, świadomi,
24. że od Pana otrzymacie dziedzictwo wiekuiste jako zapłatę. Służycie Chrystusowi jako Panu!

Niby racja...Ale w praktyce to wygląda tak, że piosenkarz/aktor czy inny artysta musi śpiewać/grać/tworzyć "pod publiczkę", żeby przetrwać. I często jest zmuszany do robienia rzeczy wbrew własnemu sumieniu( jeśli jest wierzący).

Niekoniecznie. W Poznaniu grupa wierzących ludzi utworzyła kawiarnie artystyczno-muzyczną (jest też w Gdańsku i będzie w Krakowie), z występami i wystawami. Być może działać też będzie sklep-galeria. Tworzą tam też różne piękne przedmioty użytkowe i ozdoby. Nie ma tam niczego "pod publiczkę".
Poza tym sztuką można się przecież zajmować hobbystycznie i wtedy, jeśli się ma normalny zawód, nie umrze się z głodu.

Tak można by o każdych naturalnych zdolnościach powiedzieć. Niektóre jednak rozwijamy poprzez uczenie się o nich [bo mamy warunki np.w szkole] i jak widzimy, że coś nam dobrze idzie, lub innym się podoba, to zaczynamy koło tego chodzić.
Celem posiadania jakiegoś wykształcenia, jest usamodzielnienie się i zarabianie na siebie. Celem artysty, jeżeli traktuje to jako zawód również jest zarabianie. Czy "robienie sztuki" jest świadczeniem na rzecz rzeczywistych potrzeb społeczeństwa? Czy tylko tych "wyższych-duchowych, emocjonalnych"? Kiedy staje się celem poniżej którego ustawiamy swoje życie z Bogiem [czas na osobistą relację i trwanie w Słowie, pragnienie budowania kościoła z Bogiem i braćmi] i podobanie się Jemu to nie jest już Ok.
Nawet jeśli niektórym uda się zagłuszyć sumienie i dorobić do tego bardzo duchowy i szczytny cel lub wręcz przeciwnie: twierdzić, że jest to neutralne wykorzystywanie czegoś co się posiada w sposób naturalny.

Można swoje naturalne poczucie estetyki i piękna po odrodzeniu dobrze wykorzystać bez szkody dla właściwych priorytetów i podobania się Bogu. Jakie mamy pragnienia [wynikające z nowej natury, czy z nieukrzyżowanej] -można rozpatrzyć nawet w kategoriach tego kogo nasze czyny wielbią bezpośrednio i [jeżeli nie w kategoriach pożytku dla Królestwa lub bliźnich], to przynajmniej czy nie są ze szkodą dla Królestwa i bliźnich. Widzę wiele bezpiecznych dziedzin w wykorzystaniu swoich talentów, gdzie "NIE WIDAC BEZPOŚREDNIO" twórcy w niebezpieczny dla sposób, a jego "produkt" nie jest szkodliwy moralnie. Np. taki, który nie niesie złej tresci, bluźnierczej, niegodziwej, okultystycznej, pornograficznej, itp., itd. oraz nie wprowadza umysłu odbiorcy w zły stan [niekoniecznie samą treścią, bo są i inne nośniki, które nie są obojętne dla stanu umysłu, np. muzyka i tworzące ją instrumenty, sam obraz].
Zdolności artystyczne można np. wykorzystywać do projektowania użytkowego: zdobienia, oryginalnego dekorowania, wzornictwa przedmiotów codziennego użycia.


Jeśli!
Jeśli uprawianie sztuki jest pracą - zawodem dla niektórych, to wypada znać wolę Boga w tym temacie, jeżeli ma ta Boza wola jakieś znaczenie dla człowieka. Bo jeśli nie, to po co naciągać wersety- do podparcia swojej woli, z którą nie możemy się rozstać?
Czy można tak uprościć, że każdy "zawód artysty" jest zawsze moralnie neutralny dla wykonującego ten zawód i dla kupujących ten jego "produkt"?
Czy rzeczywiście ten cytowany tekst daje podstawy do takich uproszczeń jak sugerujesz?

Czy KAŻDE "cokolwiek" nawet z serca wykonywane będzie dla NIEGO? Co tu oznacza to [niepotrzebne?] wtrącenie:
Służycie Chrystusowi jako Panu
Czy nie sugestię, że odrodzony w każdej dziedzinie życia ma nad sobą Króla i Jego spisane zasady panujące w Jego Królestwie?
Czego dotyczy kontekst? CZEGOKOLWIEK co robimy, czy w uczciwości PODOBANIA SIE PANU, a nie ludziom? Zacytuję może interlinię od wersetu 22, gdzie zaczyna się myśl rozwnięta dalej, a przez Ciebie cytowana tylko w kawałku:
"Niewolnicy, bądźcie posłuszni we wszystkim tym według ciała panom, nie w służbie dla oka jak przypochlebiający się ludziom, ale w prostocie serca, bojąc się Pana. Co jeśli czynilibyście, z duszy pracujcie, jak dla Pana i nie dla ludzi, wiedząc, że od Pana odbierzecie w zamian oddanie dziedzictwa. Dla Pana, Pomazańca, bądźcie niewolnikami; bo czyniący niesprawiedliwość, dostanie którą uczynił niesprawiedliwość, i nie jest branie według twarzy"
[Kol 3:22-25 ale polecam przeczytać do czego Paweł odnosi szerszy kontekst i interlinię przynajmniej od 3:5-25]

dziękuję za ten mądry i wyważony wpis.

Oj chyba czegoś nie rozumiem. Co to są "rzeczywiste potrzeby"? i czy w związku z tym potrzeby "wyższo-duchowe" są nierzeczywiste?
Moim zdaniem człowiek ma daną mu przez Stwórcę potrzebę obcowania ze sztuką, zatem tworzenie dzieł oraz ich wykonywanie jest zaspokajaniem tej potrzeby podobnie jak produkcja samochodów jest zaspokajaniem potrzeby przemieszczania i podróżowania.


Zgadzam się z tą wypowiedzią, ale przyznasz, że dotyczy to każdej sfery. Wielu ludzi nie-artystów w dzisiejszym świecie jest np. pracoholikami i wykonywanie każdej pracy może być ponad relacją z Bogiem.


Zgadzam się, z tym zastrzeżeniem, że niekoniecznie oznacza to angażowanie się wyłącznie w "sztukę chrześcijańską".


Tu chyba nie do końca rozumiem.
Kiedy filharmonia gra utwór to np. NIE WIDAC BEZPOŚREDNIO kompozytora (często już nie żyje ). Za to widać dyrygenta (który odpowiada za kształt wykonania - to też dzieło) oraz muzyków odgrywających swoje partie (zadaniem muzyka filharmonii jest dokładne odegranie napisanej partii zgodnie ze wskazówkami dyrygenta).
Kiedy artysta rockowy gra własną piosenkę to w oczywisty sposób WIDAĆ TWÓRCĘ (klawiszowiec zespołu The Rolling Stones występował kiedyś schowany za kotarą, ale domyślam się, że nie o to Ci chodzi )
Pytanie (trzymając się muzyki) co z muzykiem sesyjnym nagrywającym w studio partie powiedzmy basu na najnowszą płytę Kayah - WIDAĆ CZY NIE?


Twórca, który tworzy dzieła o powyższej treści raczej nie jest artystą chrześcijańskim i myślę, że jest to raczej oczywiste (choć można się zastanawiać czy np. chrześcijański akustyk - a znam takiego może np. nagłaśniać taki koncert). Z tymi "stanami umysłu" to niestety nie jest taka oczywista sprawa. Tzn. np. ja, jako twórca nie zawsze wiem kogo i w jaki stan wprawi moje dzieło. Znałem kiedyś osobę z tendencją do "odlotów" m.in. przy muzyce. Co ciekawe nie była to wcale muzyka psychodeliczna czy transowa - odlatywała do zwykłego popu (zespoły tupu Cranberries, The Corrs itp.) nie znała przy tym angielskiego, więc to nie od treści.




Jasne, że można, ale czy to jedyna wg Ciebie możliwość dla artysty-chrześcijanina???


Tu zgodzimy się myśle, że zawsze wypada znać wolę Boga niezależnie od posiadania obdarowań artystycznych bądź nie. Prawda?
Zmierzam do tego, że chyba niesłusznie stawiamy artystom inne - wyśrubowane standardy.


Nie wiem czy zastosowałem uproszczenie. Myślę, że praca kompozytora, aranżera, muzyka sesyjnego, trębacza w filharmonii podlega takim samym standardom jak każda inna praca i dlatego Kol 3:23-24 jest jak najbardziej a'propos, różwniez w tym szerszym kontekście.

I jeszcze refleksja na koniec do braci nie-artystów. Zastanówmy się, czy nieświadomie poprzez własne (często nawet słuszne) uprzedzenia do współczesnej pop-kultury nie próbujemy wrzucić na ich barki ciężaru, którego sami nie nosimy (rezygnacja z pracy, zawodu artysty, nagrywania płyt malowania obrazów itd.) i czy zbyt łatwo nie osądzamy ich (nie zostawili tego czy tamtego dla Chrystusa a powinni). Nie jest łatwo artystom, ludziom wrażliwym uporać się z samymi sobą, stara natura itp. Mam wrażenie, że wielu braci dokłada im jeszcze niepotrzebne obciążenia, a wynika to w dużej mierze z niezrozumienia i własnych stereotypów.

Wszystko jedno- artysta, nie- artysta...Powinniśmy odrzucić to, co się bogu nie podoba albo prowadzi nas do nieposłuszeństwa Słowu.


"Stara natura", "wrażliwość" nie jest usprawiedliwieniem grzechu i postępowania, które do grzechu może doprowadzić.
I co to znaczy "wg własnych stereotypów"? Przecież mamy wszystko filtrować przez Słowo Boże.