www.ulicaprosta.net

No, to jest odpowiedź dla premilenialnych post i midtrybulacjonistów. A co z resztą?

Miki,poddałam sie po 3 słowach Twa uczoność z krzesełka mnie zwaliła .Ale powaznie.To co Adam wykoncypował wcale nie musi być takie niewiarygodne.Ja wśród swoich znajomych też mam sporo poszukujących .Nie chcą byc sami.Niedobrze człowiekowi gdy jest sam.Sądze,że Pan nie ukrywałby powodu dla którego nie daje wymarzonej połówki.Może to zbytnie idealizowanie,zawyżanie poprzeczki.No,dlaczego tak trudno teraz o mąża\zonę?

Kristina po kolei.
1. Premilenialiści to ludzie, którzy wierzą, że Chrystus przyjdzie przed Millenium (Tysiącletnim Królestwem). Trybulacjonizm to nauka/koncepcja dotycząca wielkiego ucisku. A więc pre-trybulacjonizm oznacza wiarę w przyjście Chrsytusa przed wielkim uciskiem. Mid-trybulacjonizm w trakcie, a post-trybulacjonizm po wielkim ucisku. Więc na podstwie argumentu Adama wnisokuję, że jest On premilenialnym mid lub postrybulacjonistą. A są jeszcze post i amilenialiści. Pierwsi wierzą, że Chrystus przyjdzie po Millenium (nie rozumieją go dosłonie jako 1000 lat, ale jako długi okres czasu). Amilenialiści nie wierzą w Millenium traktując go symbolicznie lub w niebiańskim wymiarze.
2. Tego nie wiem dlaczego niektórzy nie potrafią znaleźć drugiej połówki. Czasami to jest ich wina (oczekiwań, wyobrażeń). Niektórzy są powołani do bycia singlami. A trzy, czasami ten wymarzony/a przychodzi w późniejszych latach (vide moja siostra, któa wyszła za mąż mając ponad 30 lat i wszyscy myśleli łącznie ze mną, że zostanie już sama).
Acha, po czwtare czasami lepiej pozostać samemu, niż popełnić błąd wyjścia za niewłaściwą osobę. Bo takie życie potrafi być gehenną.

Ok.Zgadzam się z Tobą Miki.Jedynie punkt 4....skąd mamy wiedziec,że poslubiamy właściwą czy niewłaściwą osobę.?Oprócz ewidentnych rzeczy typu alkoholizm,skłonność do przemocy i tym podobne skrajności?

Świadkowie tak uważają z mniejszym lub większym nasileniem już dobre 100 lat. Nie czas na żeniaczkę, tylko do pionierki trzeba się zabrać.

_________________
Nie wstydzę się Ewangelii Chrystusowej

He,he.Ja tam nawet nie wiem czy jestem post czy pre.A to com napisał wcale nie było wynikiem jakiejś głębokiej myśli teologicznej a raczej prowokacją(a może zwykłą głupotą),czyli ''myślta co chceta''.
Chyba mi humor wraca.

_________________
adam

Przypominam, że tytuł wątku to: "Jak sobie radzić z samotnością?"

Pre- mid- i post- zostawmy sobie na inny wątek, bo nam się tutaj zrobi bigos.

chyba zależy jakie były te "różne przyczyny" z powodu których nie doszło do zawarcia malżenstwa.
Jeśli odrzuciałaś coś co dawał Ci Pan, to cierpisz samotnośc przez własne błędy, ale jeśli nie miałaś serca ani przekonania do jakiegoś związku, to nie możesz się oskarżać, że straciłas szansę, bo nie masz żadnych podstaw aby uważać że było to coś więcej niż "szansa" na zmarnowane życie..

Robson jak dla mnie podchodzisz do problemu zbyt technicznie. Twoje odpowiedzi choć brzmią rozsądnie i mogą dać jakąś racjonalną odpowiedź, to jednak nie pomagają w rozwiązaniu problemu i chyba nie trafiają w kobiecą percepcję. Niestety jest tak, że jako faceci widzimy świat w swoisty racjonalno-techniczny sposób i wszystko próbujemy sobie tak wytłumaczyć. Jednak nie jest on oczywisty do przyjęcia dla kobiet. Spytaj swojej żony...

Żono, żono!!!!!!

"Jedźmy, nikt nie czeka!!"

Toć jest problem złożony
że ja tez nie mam żony!

Jest taki obraz Breugela - Ślepcy
To może ktoś by zabrał głos, kto uporał się z tematem. No chyba, że najlepsza rada to czekanie na paruzję.

Kesja,czekanie na paruzje jest super.Ale we dwoje rażniej.Moja kuzynka bardzo chciała wyjść za mąż.Uczepiła sie Jezusa i męczyła Go dzięn po dniu.Baaardzo była nahalna i zdeterminowana.Rok temu wyszła za mąż.

Kesja, ale masz problemy Bo ja to dla odmiany chcialabym pobyc czasami SAMA!!

itur... wcale nie śmieszne..

Nas (czyli mojego męża i mnie) Pan Bóg połaczył, gdy miałam 29 lat, po roku bliższej znajomości i miesiącu narzeczeństwa. O męża prosiłam Boga praktycznie od zaraz po nawróceniu, w wieku lat 17-stu. Gdy samotność bardziej doskwierała, modliłam się bardziej gorliwie . po drodze miałam też kilkuletni okres odpadnięcia od Boga. Kiedy już znałam mojego przyszłego męża i baaardzo mi się podobał, to prosiłam Boga dalej o męża, tak "ogólnie" .Nie mogłam jednak sama przed sobą ani przed Bogiem udawać, że nie chodzi mi wcale o tego mężczyznę. Dlatego modliłam się też, aby Pan Bóg zabrał (czy też pomógł odrzucić)wszelkie "zakochanie", jeśli nie jest to ten właściwy człowiek, przeznaczony przez Niego. Zwłaszcza jedną modlitwę bardzo zapamiętałam , bo kiedy prosiłam o męża, wewnątrz nagle zrozumiałam, czy też "usłyszałam", że powinnam się raczej modlić żeby Pan Bóg mnie uczynił dobrą żoną dla tego, komu mnie chce dać.

Jak sobie radzić z samotnością? Jeśli ktoś musi z nią "sobie radzić" to znak,że jest mu z nią źle. A czemu źle? W zalezności od przyczyny, i porada będzie inna.
Wydaje mi się, że często (tak było i u mnie) prawdziwym problemem jest nie brak współmałżonka, a brak bliskiej relacji z Bogiem, użalanie się nad sobą i postawa roszczeniowa, przyzwolenie wewnętrzne na narzekanie i niezadowolenie z tego stanu w jakim jesteśmy w danym czasie.